“เมื่อวันที่ชีวิต เดินเข้ามาถึงจุดเปลี่ยน จนบางครั้งคนเราต้องตระเตรียมหัวใจ”  ฉันนั่งฟังเพลง Live and Learn ในใจก็คิดไปตามเพลง นี่คือวิถีมนุษย์ที่แท้จริง มีเกิดก็มีดับ มีสุขก็มีทุกข์ ขึ้นอยู่กับว่าเรามี “สติ” แค่ไหน 

นึกย้อนไปในวันที่คุณพ่อของฉันอยู่ในขั้นวิกฤต ฉันขับรถอย่างรวดเร็วมายังห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล คุณหมอเดินมาดูอาการท่านอย่างรวดเร็ว ฉันยืนรอสักพักใหญ่ก็ถูกคุณหมอเชิญให้มาดูภาพเอ็กซเรย์ปอดของคุณพ่อ แล้วอธิบายว่า “ปอดของท่านเป็นสีขาวหมดแล้วครับ”  ณ วินาทีนั้น...ฉันหูอื้อ ตาพล่า หัวใจเต้นแรง ยืนงงๆ ในใจถามว่า..ปอดสีขาวมันหมายความว่าอะไร? คุณหมอต้องการบอกอะไร?

คำถามแรกที่คุณหมอถามฉัน “จะใส่เครื่องช่วยหายใจให้คุณพ่อไหมครับ” และอธิบายเพิ่มว่า  “ท่านไม่สามารถหายใจได้เอง เปรียบเสมือนคนที่กำลังจมน้ำ และพยายามดันตัวเองให้พ้นจากน้ำเพื่อหายใจ” ฉันฟังคุณหมอแบบคนไม่มีสติ สมองเบลอ น้ำตาเริ่มปริ่ม แล้วก็ถามกลับด้วยน้ำเสียงเครือๆ ว่า “กี่เปอร์เซ็นต์คะถ้าจะยื้อ”

 คุณหมอไม่ตอบ แต่พยาบาลเดินมาหาฉันแล้วบอกว่า “เปิดเสียงพระสวดมนต์ให้ท่านฟังนะคะ” เมื่อสติมาจึงถามกลับไปว่า “ถ้าไม่ให้ท่านทรมานต้องทำอย่างไร?” ต้องฉีดมอร์ฟีนเพื่อลดความเจ็บปวดทุกข์ทรมานครับ” หมอตอบ ฉันตัดสินใจทันที และสุดท้ายในคืนนั้นท่านก็จากไปอย่างสงบ 

สิ่งที่ตัดสินใจในการไม่ยื้อชีวิตท่าน ทุกวันนี้ยังคงติดอยู่ในใจว่า “ฉันทำถูกไหม บาปไหม” แต่ถ้าจะให้เห็นคนที่เรารักทรมาน ท่ามกลางความหวังที่ริบหรี่ จิตใจฉันคงไม่ไหวเหมือนกัน  

ในหลายๆ ครอบครัวที่ดูแลผู้ป่วย ก็คงมีความรู้สึกไม่ต่างกัน คือกลัวความสูญเสียคนที่เรารัก ไม่อยากให้ท่านทุกข์ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ แต่เมื่อเราดูแลท่านเต็มที่ นำท่านมาอยู่ ในสิ่งแวดล้อมที่ท่านชอบและรู้สึกอบอุ่น วาระสุดท้ายของชีวิตก็คงมีความสุขไม่น้อย ก่อนที่จะจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

“พินัยกรรมทรัพย์สินไม่ตายก็หาใหม่ แต่พินัยกรรมชีวิตต้องลิขิตด้วยตัวเอง”

นักเขียน : Munthow